Schijt aan de weg

De weg vraagt, de weg eist, de weg krijgt wat ze fucking wil. Daar kan ik tegen protesteren en mijn beklacht over doen maar de weg krijgt altijd wat ze wil. Ze krijgt te eten en te drinken ze krijgt armen en pleisters op haar wonden. De weg groeit en molochiseert en monopoliseert iedereen die weg wil. De weg krijgt wat ze wil en wij stervende zwervers en uitdagers krioelen met een hand boven onze ogen en de anus dichtgeperst. Wij krijgen niet wat we willen, we overleven op de kruimels, de dampen.

Langs de weg de verliezers de opgevers de verlichten. Ja de verlichten, niet de verlichting, wat valt er immers te zien op de weg? Wat laat ze zien? De weg toont niks, niet het einde, niet het begin, enkel een fata morgana van bevrijding in troebel water. Vervolg je weg, vervolg je pad, zoek je ware ik, schijt aan mannekes. Ga je ondergang tegemoet, dát zegt de weg maar wie waarschuwt ons. Wie vertaalt de sporen en codes van de weg? Lees de signalen in de glijders van de uitgeschovenen. Lees, interpreteer, en breek door de vangrail, hoofd vooruit maar zonder berouw.

Schijt aan de weg


RIP